Tarih bu topraklarda çok hızlı akıyor.
Düne kadar hepimizin hayatlarını çok yakından ilgilendiren eski devlet- yeni devlet tartışması, üstelik bu kez aktörlerin yerleri değişmiş hâlde yeniden karşımıza çıktı.
Bu ülkeyi katillerden, darbecilerden temizlediklerini söylediler bizlere.
“Ey Kürtler” dediler, işte çocuklarınızı beyaz Toros marka arabalarla ölüme götüren, binlercenizin kanına giren, kadınlarınıza tecavüz, yaşlılarınıza acımadan işkence eden, çocuklarınızı zevk için bombalarla parçalayan katiller bunlardır.
Davacı olunuz.
“Ey Aleviler” dediler, Sivas’ta canlarınızın üzerine benzin döküp yakanlardır bunlar.
Maraş’ta, Çorum’da evlerinize girenlerdir.
Dede’lerinize suikast planları yapanlardır.
Devlete gizlenmişlerdi bulduk onları.
Müjdeler olsun.
“Ey Hıristiyanlar” dediler, 6-7 Eylül’de kiliselerinizi yağmalayanları bulduk. Kilisenin içinde Rahip Santoro’yu vuranları, Malatya’da kör bıçaklarla imanlıları kesenleri, Osmanbey’in ortasında Hrant’ınızı vuranları, okul gezisiyle Koç Müzesi’ne gidecek çocuklarınızı bombalayacak olanları tespit ettik.
Koşun, adalet var...
“Ey devrimciler” dediler, 17 yaşındayken yağlı ilmiği Erdal Eren’in boynuna geçirenler, cezaevi işkencelerinde onurunuzla oynayanlar, aranıza sızıp katlinize ferman dağıtanlardır bunlar.
Bunu Meclis kürsülerinde ağlamaktan konuşamaz hâlde anlattılar üstelik.
“Ey Cumartesi Anneleri” dediler, çocuklarınızın kemiklerini bulacağız. Berfo Ana’yı çağırdılar mekânlarına. Ölümünden önce umut dağıttılar 100 yaşını devirmiş annemize. Kayıplarımızın bedenlerinden arda kalanlara talip olduğumuz hâllerimize seslendiler.
Yasımıza, taziye evlerimize, annelerimize, umutlarımıza, mücadelemize, korkularımıza, çocuklarımıza yanaştılar.
Sonra davalar başladı.
Yeni mahkeme salonları, büyük cezaevleri inşa ettiler Silivri’lerde.
Eski devleti tüm delilleriyle köşeye sıkıştırmışlardı.
Bekledik.
İzledik.
Kürt çocuklarını kapılarının önünden arabalarla alıp ölüme götürenler bir türlü çıkmadı ortaya.
Onun yerine evlatlarının katırlarla cesetlerini taşıdı Roboski aileleri. Niran Encü kalbinde taşıyamadı bu acıyı, duruverdi kalbi.
Başbakan Genelkurmay’a teşekkür etti.
Madımak’ın failleri bulunuyor derken cezaevindekiler tahliye oluverdi.
Başbakan “Hayırlı olsun, milletin beklentisi vardı” dedi.
Kafes Eylem Planı’nda tutuklu sanık kalmadı, Hrant dosyasında adı geçen herkes şan ve şeref rütbeleri aldı. “Kafes zaten yalandı, ordumuza kumpas kurmuşlar” dendi.
O cezaevlerine Ahmet Şık’ı, Nedim Şener’i yolladılar “işte bunlar katillerdir” diyerek.
Koskoca İlker Başbuğ’u internetten hükümete sataşmış diye ömür boyu hapse mahkûm ederken kirli ellerini bedenlerimize uzatmış bir gardiyan, bir polis feda edemediler verdikleri sözlere rağmen.
Şimdi “pardon” diyorlar.
Yanlış söyledik, sizi bunlar katletmemiş.
Kim katletmiş biz de bilmiyoruz diyorlar.
Bizim bir hesabımız vardı, onu görürken siz de lazımdınız ortalık yerde diyorlar.
Bizlere ölülerinizin hatırasıyla meşruluk verdiniz, yeterlidir diyorlar.
Bu adamlar şimdi bize yine lazım oldu, yeniden yargılayıp salıvereceğiz diyorlar.
Sokak ortasında yine gençlerimiz öldürülüyor, Başbakan bu destanı yazanlara teşekkür ediyor.
Onların çocuklarının yanında lahmacun yiyen polisleri sürüm sürüm süründürüyorlar.
Mahkeme kapılarında katlettikleri çocukların ailelerine gaz sıkıyor polisler.
Bizler şimdi bilemiyoruz.
Hesabınızı görürken yeni canlar yakıp masumlara ilişirken bizim acılarımızı gerekçeli karar mı yaptınız?
Onlar gerçekten katillerdi de şimdi size lazım oldukları için yeniden piyasaya mı sürüyorsunuz?
Bilemiyoruz.
Bildiğimiz tek şey yanımıza yaklaştınız ve adalet vaat ederken pisliklerinizi acılarımıza değdirdiniz.
Şimdi öfkemiz de, yasımız da, kaybımız da daha büyüktür.
Yukarıda Allah var.
Allahınızdan bulursunuz inşallah...
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.