Gazetelerimizden birinin haberine göre, Türkiye'de yüz yıllık zaman dilimi içinde 1 Mayıs Emekçi Bayramı sadece 15 kere yasak olmadan kutlanabilmiş. Evlere şenlik!
Taksim 1 Mayıs meydanını dolduran 10 binlerin önemli çoğunluğu solculardı. Belki de Kürtlerdi demek daha doğru olur. AK Partili milletvekilleri, HAK-İŞ gibi muhafazakar kökenli sendikalar da meydanda diğer emekçilerle ve CHP, MLKP gibi kendilerine çok uzak tamamen zıt siyasi gruplarla iç içeydiler.
Dünkü 1 Mayıs’ın belki de tüm Türkiye’ye örnek olacak en güzel tarafı sendikaların ortaklaşa hazırladığı bildiriydi. Bu bildirinin altında DİSK’in de, Türk-İş’in de, HAK-İŞ’in de imzası vardı. Bildiride Kürt sorunundan, cezaevlerindeki kötü koşullara, sendikal hak ve özgürlüklerin gerçekleştirilmesine kadar bir çok hayati talep yer alıyordu.
Düne kadar solcuların birbirine tahammül edemediği (şimdi ne kadar ediyorlar o da ayrı konu) bir ortamda, farklı siyasetlerin, en küçük bir itiş kakış ve gerginlik olmadan aynı meydanda ortak bir gösteri yapabilmesi küçümsenecek bir durum sayılamaz.
1 Mayıs 1922 Türkiyesi
Yunus Nadi’nin Anadolu’da yayımladığı Yenigün gazetesi Milli Mücadele günlerinde 1 Mayıs 1922’yi şu sözlerle kutluyordu: “1 Mayıs, insanlığa yeni, taze, verimli ve mutlu hayat vaadeden sosyal hareketler için yüce bir örnektir. Devrim ülkelerinde heyecanlı ve sevinçli bir şekilde kutlanıyor, sermayeciler sınıfının egemen olduğu Batı ülkelerinde ise ise ruhlara ve kalplere kadar uzanan baskılar altında bunalmış, ümitsiz işçilerin gönüllerinde coşkulu fırtınalar uyandırması bekleniyor.”
Yenigün gazetesi haberinde, kendi işçilerinin 1 Mayıs’ı kutlayabilmeleri için yayınına bir gün ara verdiğini duyuruyor. Gazete, Ankara’da 1 Mayıs günü, Enternasyonal Marşı, 1 Mayıs Marşı, Albayrak, Anarşistler ve Biz Demirciler şarkı ve marşlarının söylendiğini aktarıyor.
Tabii Milli Mücadele’nin başındaki bu durum daha sonra devam etmedi. Cumhuriyet dönemi boyunca sosyalistler, komünistler yıllarca 1 Mayıs’ı gizlice kutlamak zorunda kaldılar. Bu kutlamalar nedeniyle tutuklandılar, işkenceler gördüler.
Neden bu kadar geç
1 Mayıs kutlamalarında yasak kalkınca egemen çevrelerin iddia ettiği şeyler olmadı. Tersine daha önceki yıllara benzemeyen derecede sakin ve coşkulu bir kutlama yapıldı.
1 Mayıs’ta yaşananlar aslında yaptığımız bir çok tartışmaya da ışık tutucak dersleri içinde barındırıyor. Örneğin Kürt sorununda demokrasi ve insan hakları talepleri hep, “ya Türkiye bölünürse” gerekçesi öne sürülerek kabul görmedi. Özgürlük artarsa, ortalığın karışacağı iddia edildi. Gerçekçi bir iddia olmadığı, korkulardan medet ummanın işleri karşıtırmaktan başka sonuç vermediği dün 1 Mayıs meydanında kanıtlandı.
BDP’lilerin “sivil itaatsizlik” amacıyla kurdukları çadırlar neden yıkılıyor? Neden bu uygulamalarla gerginlik tırmandırılıyor? Gördüğünüz gibi devlet içinden bir el ortalığı karıştırmadıkça yüzbinler de bir araya gelse, sakin bir barışçı ortam yaratılabiliyor.
Ahmet Şık ve Nedim Şener neden hala hapiste? Onlar da bu 1 Mayıs’a kendi meslek örgütleriyle katılsalar, ne olurdu?
Dün Taksim kutlamalarına katılan AK Parti milletvekili Feyzullah Kıyıklık, “1 Mayıs’ı rahatça kutlayabilmemizin en önemli nedenlerinden birisinin Ergenekoncuların yani darbecilerin yargı önünde olmasıdır” dedi. Haklılık payı var. Peki neden bu kadar geç? Daha iki yıl önce AK Parti hükümeti, 1 Mayıs göstericilerine karşı neden o kadar acımasızdı? Bir özeleştiri gerekmiyor mu?
Dün işçiler hepimize güzel bir barış dersi verdiler. Onlara teşekkür edelim...
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.