Türkiye’nin CEO’su

Başbakan Erdoğan yaptığı ve yapacağı hizmetleri anlatırken heyecanlanmamak mümkün değil.

Hizmet konusunda muhteşem bir hayal gücü de var.

Geçen gün, çocuklar için “homeschool” anlayışına geçilmesinden söz etti.

Çocuklar, internet sayesinde eğitimlerini evlerinden sürdürecekler.

Bu, bütün dünyanın geçeceği bir aşama.

Erdoğan daha şimdiden bunun hayalini kuruyor ve çocuklara bilgisayarlar dağıtarak bunun altyapısını hazırlıyor.

AKP’nin eğitimde, sağlıkta, ulaşımda, iletişimde, ekonomide yaptıklarını görmemek için insanın ya kör ya da vicdansız olması gerek.

Düşünsenize 2002’de 2.500 dolar düzeyinde aldığı adam başına milli geliri 10.500 dolar seviyesine çıkarmış bir iktidar bu.

Mitinglerde toplanan o kalabalıklar sadece “din kardeşliğinden” gelmiyor oraya, AKP’nin yaptığı hizmetlere duyduklara minnetle geliyor.

Bu konularda Erdoğan’ın da, AKP’nin de rakibi yok bence.

Önceki gün Erdoğan’ın miting konuşmasını birlikte dinlediğimiz Haber Merkezi Müdürümüz Tuncer Köseoğlu, “Erdoğan Türkiye’nin CEO’su olsun,” dedi, “bir de başbakan bulalım”.

Gerçekten de Türkiye bir şirket olsaydı, Erdoğan o şirketi alır götürürdü.

Hizmeti biliyor ve yapmayı da seviyor.

Yaptıklarını anlatırkenki tutkusu bile yaptıklarından nasıl bir haz aldığını gösteriyor.

Erdoğan, hizmet konusunda muhteşem.

Ama siyaset konusunda aynı başarıya sahip değil bence.

Zaten hizmet konusunda duyduğu heyecanı, siyaset konusunda da pek duymuyor.

Konuşmalarını dinleyin.

Kürt meselesini, yeni anayasayı şöyle bir söyleyip geçiyor.

Konuşmalarının hizmete ayırdığı bölümünün onda birini bile siyasi sorunlara ayırmıyor.

Belki siyasi konulardaki girişimlerinin yeterince takdir edilmediğini düşünüyor, belki bu konuların ona oy getirmeyeceğini sanıyor, belki de kişiliğinin oluşumunda döşenen milliyetçi muhafazakâr taşlar şimdi onun önünde bir engel oluşturuyor.

Belki siyasi yetenekleri, sorunları çözme konusunda yeterli değil.

Belki de bilmediğimiz başka bir nedeni var.

Ama bir kıyaslayın.

Sekiz yılda ekonomiyi neredeyse “beş misli” iyileştirmiş, sağlık konusunda ülkenin çağ atlamasını sağlamış, eğitimde büyük hamleler yapmış...

Bunlarla kıyasladığınızda siyasi konularda alınan yolun çok az olduğunu görürsünüz.

Haksızlık etmeyelim Kürt meselesinde, anayasa değişiminde, Alevi sorununda da bazı adımlar attı, bazı adımları atmayı da denedi.

Ama hangi siyasi konuda, Erdoğan’ın eğitime getirdiği “homeschool” gibi çağın bile ötesine geçen bir hayal gücü, bir çaba, bir atılım var?

Eğitim için önerdiği çağdaşlığa uygun bir çözümü Kürt meselesi için önerseydi, bugün böyle bir sorunumuz olmazdı.

Hızlı tren için duyduğu heyecanı “yeni bir anayasa” için duysaydı biz çoktan yeni bir anayasayı hazırlayıp, tartışıp, kabul etmiştik.

Sağlıkta yaptığı atılımları Alevi meselesinde yapsaydı, Aleviler bugün “resmî ibadethaneleri” olan cemevlerinde yaparlardı ibadetlerini.

Hizmet konusunda “evrensel” bir liderlik sergileyen Erdoğan, iş siyasete gelince yerelleşiyor.

“Homeschool” diyen adam birdenbire “anadilde eğitimi” reddeden, heykel yıktıran, “cemevlerini” ibadethane olarak kabul etmekte fevkalade zorluk çeken, insanların “özel hayatlarının” sınırlarını kendi değer yargılarıyla belirlemeye kalkışan sıradan bir “sağcı politikacıya” dönüşüyor.

Selahattin Demirtaş bambaşka bir anlamda söylemişti ama “iki başbakan” formülü keşke gerçek olabilseydi.

Bir “hizmetlerden sorumlu” başbakan olsaydı, bir de siyasetten sorumlu başbakan.

Erdoğan’ın hizmette yaptıklarını siyasette yapabilecek yetenekte ve cesarette bir ikinci başbakanımız olduğunu düşünsenize.

Uçardık herhalde.

Ne yazık ki şu anda “iki başbakanlığı” birarada yapabilecek kimse yok siyaset sahnesinde.

Belki seçimlerden sonra Erdoğan, “homeschool” diyen, diyebilen “ilericiliğini” siyasette de gösterir.

Bir ümit işte...