Küçük bir Kürt şehrindeydim geçtiğimiz haftasonu.
Diyarbakır’dan iki saat mesafede, dağların arasında, muhafazakâr, dindar bir şehir.
Dicle Üniversitesi’nden Vahap Coşkun’la birlikte İnsan Hakları Derneği’nin davetlisiydik.
Başlığı anayasa ile ilgili olan, ama her türlü sorunun tartışıldığı bir panele katıldık.
İstanbul’da böyle bir etkinliğe bir avuç dinleyici gelir, orada ise kar yağmış olmasına ve aynı gün üç ayrı sınav yapılıyor olmasına rağmen Belediye’nin Kültür Merkezi tıka basa doluydu, herhalde 200 kişi vardı.
Takdir edersiniz ki, CHP pek fazla varlık gösteremiyor bu şehirde. İl Başkanı, genç bir kadın, en önde oturuyordu. Dersim ile ilgili olarak “CHP özür dilemelidir” dendiğinde tepki gösterdi. “Aksine,” dedi, “Kemal Kılıçdaroğlu’nu başkan seçen CHP’nin özür dileyecek hiçbir şeyi yoktur”.
Bu şehir Dersim’e komşu; bazı mahalleleri tümüyle Alevi. Kılıçdaroğlu’nun Sünni-Türkmen bir ailenin çocuğu olduğu iddia edildiğinde hiç ses çıkarmamış olmasını, Dersim özrü karşısında takındığı garip tavırları, Dersim Milletvekili Hüseyin Aygün’ün belki de partiden atılmak üzere olduğunu İl Başkanı hanım unutmuş anlaşılan. Ama belli ki buralarda başka hiç kimse unutmuş değil.
Türkiye’nin her yanında olduğu gibi, burada da CHP hayalî bir Kemalist fanus içinde yaşıyor, memleketin gerçekleriyle alakası yok. Trakya’da ve Ege kıyılarında fanusun içindekileri ilginç bulan bazı vatandaşlar var, ama bu dağların arasında, doğal olarak, İl Başkanı ve Başkan Yardımcısı dışında hemen hemen hiç kimse yok.
Dindar bir şehirde başörtüsüne muhalefet ederek, bir Kürt şehrinde Türklüğü yücelterek, Alevilerin yaşadığı yerde Atatürk’ün Dersim katliamından habersiz olduğunu savunarak siyaset yapmak hangi akla hizmet eder, kestiremiyorum doğrusu.
Müslüman mahallesinde salyangoz, Yahudi mahallesinde domuz ticareti yapmak gibi bir şey. Ve bunu “çağdaşlık” adına, “ilericilik” adına yapmak iyice ilginç. “Allah kolaylık versin” diyeceğim, ama sanırım vermeyecektir.
Memlekette niye doğru dürüst sosyal demokrat bir muhalefet olmadığını, AK Parti’nin niye elini kolunu sallaya sallaya yüzde 50 oy aldığını görmek her yerde kolay, ama Kürt illerinde daha da kolay.
Dolayısıyla, muhalefet başka yerden geliyor.
Bir öğretmenle tanıştım, ‘Andımız’ı zorla okutmanın insan haklarına aykırı olduğunu sınıfta öğrencilerine anlatmış ve okutmamış. Ve bunu açık açık, göstere göstere yapmış, konuyu gündeme getirmek amacıyla.
Ceza olarak, maaşından kesinti yapılmış.
Üç çocuklu bir baba bunu göze almış.
Sanabilirsiniz ki, keskin sosyalist, PKK ve/veya BDP üyesi.
Hiçbiri değil. Günde dört rekât namaz kılan, dindar bir adam.
(Evet, “Niye dört” diye ben de sordum. “Sabahları kalkamıyorum” dedi!)
Akşamüzeri, dinî bir cemaat üyesi birkaç kişi benimle görüşmek istedi.
Bilmem ilginç buluyor musunuz. Dinî bir cemaat. Şehre Yahudi kökenli, tanrıtanımaz bir komünist geliyor ve onunla özel olarak görüşmek istiyorlar!
Ben onlara cemaat hakkında sorular sordum; onlar da benden sosyalist ekonominin nasıl olabileceği hakkında bilgi almaya çalıştı!
Bu şehrin orta yerinde hayatımda gördüğüm en büyük askerî alan var.
Yanı başından arabayla geçtik (zaten geçmeden hiçbir yere gitmek mümkün değil), git git bitmedi.
Ve şehir merkezinde bir de asker anıtı var.
Anıtın kaidesinde şu dizeler yazılı:
Size kalkan hain kalleş eli kesip,
Satılmış beyinleri lanetleriz,
Sarsılmayız iki satılmış uşakla,
Beşyüz orduyla, bin uçakla,
Anlamıyorum, Türk’e kafa tutan,
Hizmet ediyor hangi akla.
Bu dizeler, özel olarak düzenlenen şiir yarışmasında Jüri Özel Ödülü almaya layık görülmüş.
Siyasî görüşlerim bir yana, Türk şiiri adına gurur duydum.
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.