25 Temmuz'da batan göçmen botu, Rojava'dan kaçanlarla doluydu. Ahmedo ailesinin ölüleri Ege'nin iki yakasına dağıldı. Fazlası da var.
Temmuzun son günlerinde, bir sabahın erkeniydi. Bodrum Akyarlar’da, Hüseyin Burnu’ndaki fener açıklarında balıkçılar, balık irisi bir ceset buldu. Dört yaşında bir çocuk.
Ortaya çıkacaktı ki, gecenin karanlığında kim bilir hangi koydan yüklenen iki göçmen botundan teki sert rüzgârda alabora olmuş. Karşıya, Kos (İstanköy) Adası’na ulaşmayı başaran zodyaktakiler gözaltına alınırken demişler ki: “Bir bot daha vardı.”
25 Temmuz’da, Avrupa’ya geçebilmenin küçük ihtimali olarak Türkiye’den Yunanistan’a kaçmaya çalışanların bu hazin hikâyesi en fazla küçük bir haber olarak ortalığa döküldü. Elde bu denli sınırlı bilginin bulunmasının da, anaakım medyada yer bulmayışının da nedeni aynıydı aslında: Çok normaldi. Kim bilir hangi nedenden, nerelerden kalkarak ve üzerine neler yaşayarak, binbir risk dolu bu meçhul yolculuğu seçenler yüzyıl hakikati, Türkiye de beynelmilel bir duraktı.
Batan bottakilere dair malumatın fazlasını yerel bir gazetenin, Bodrum Arena’nın sitesinde (www.arenabodrum.com), bir köşe yazısından edindim. Ayşe Erdem’in ‘Rojava’dan Bodrum’a yol gider’ başlıklı yazısı, sonradan kaldırıldı niyeyse. Yeşiller ve Sol Gelecek Partisi Bodrum Eşsözcüsü de olan Erdem, işin içinde Kürt olunca tabiatı değişebilen devlet bürokrasisi içinde, cenazelerle geçen gününü yazmıştı. Hikâyenin bir kısmını da BDP Bodrum İlçe Başkanı Mehmet Polat’tan dinledim. İki yakada bulunan sekiz cesedin tamamı Rojavalı Ahmedo ailesine aitti.
Ayrılan ikizler: Emir ve Semir
Afrin’e bağlı Besufan Köyü’ndeki evlerine tank mermisi düşünce, Kürdistan’ın batısından Türkiye’nin batı sahillerine uzanan yolculuğu başlıyor ailenin. İki ölünün Türkiye, altısının Kos kıyılarında bulunmasıyla çağrılan bir akrabaları Semir Ahmedo, Almanya’da yaşayan amcaları. 23 yıldır Kos’ta yaşayan iki akraba daha var; başka bir amcanın çocukları. Kimse bilmiyor bu ailenin hedefi Almanya mıydı, Kos mu... 38 yaşındaki anne Ezdihar, ölüsü Kos’tan çıkmış. 16 yaşındaki Bawer hâlâ kayıp. 9 yaşındaki Halil Bodrum’da, 11 yaşındaki Berivan Kos’ta bulundu. İkizlerdi, dört yaşındaydılar, altı mil arayla iki ülkenin kıyılarına vurdu ölüleri; Emir Bodrum’a, Semir Kos’a. Cihan diye hatırlıyorlar adını, 20’lerinin başında, hamile genç bir kadın daha. Baba İbrahim gibi yüzme bilen yetişkin erkeklerden kurtulan var; muhtemelen çoktan sınır dışı edildiler Yunanistan’dan.
İki ülkeye dağılan cenazeleri toparlamak ve akrabaların isteğiyle Afrin’e gömmek çokça kâğıt işi demek. BDP Bitlis milletvekili Hüsamettin Zenderlioğlu’nun Dışişleri Bakanlığı’yla temasları sayesinde bu kısım gayet hızlı tamamlanıyor. Hatta bakanlıktan mülki amirlere giden talimatla, nakil masrafının da karşılanacağı söyleniyor akrabalara. Seviniyorlar.
Daha yakın olmasına rağmen, süren çatışmalar yüzünden Cilvegözü kapısından geçişe güvenemeyen üç akraba, sekiz tabutla Antep’e uçacak. Fakat gece yarısı Mehmet Polat’a telefon geliyor: “Başkan, 22.45 uçağı kalktı, cenazeler yerde kaldı.” 3.400 TL tutan masraf ödenmemiş. Neyse gece bir uçak daha var, Polat yanındaki arkadaşıyla birlikte ödüyor parayı. Yerde mi kalacak?
“Sonra sormadınız mı kaymakama, hani bakanlık söz vermişti?” diye sordum Polat’a. Sakince “Sonuç alamayacağımızı bildiğimizden gitmedik bile” dedi. O gün mülki idareyle görüşmeleri yürüten Ayşe Erdem’e “İşler yürüsün diye Kürt arkadaşlar görünürde çok bulaşmadı” dedirten de muhtemelen aynı şey.
Konuştuğumuz gün devlet hastanesinin morgundan iki de tabut faturası çıkmıştı Polat’a: 540 TL. İnsan tabuta özenir mi; Yunanistan’dan gelenleri anlattı uzun uzun. Ne kadar güzel olduklarını, üç günlük ilacına kadar her şeyi düşündüklerini...
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.