Nurettin Yılmaz

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, bir ödül töreni sırasında yaptığı konuşmada şunları söyledi: “Kardeşim, neyin eksik senin. Cumhurbaşkanı çıkardın mı? Çıkardın. Başbakan çıkardın mı? Çıkardın. Bakan çıkardın mı? Çıkardın. Daha ne istiyorsun.”

Bu sözleri ilk duyduğumda, ister istemez merhum Şerafettin Elçi ile birlikte Nurettin Yılmaz’ı ve onun yaşadıklarını hatırladım.

Nurettin Yılmaz, 1973 yılında CHP’den Mardin milletvekili olarak parlamentoya girer. Girer girmez içinden geldiği toplumun sorunlarını parlamento kürsüsünde dile getirir.

Viranşehir Katliamı ve Diyarbakırlı gazeteci, Aziz Korkmaz’ın şüpheli ölümü (Aziz Korkmaz’ın ölümü üzerindeki sır perdesi bugün bile kalkmış değildir) gibi birçok olayı Meclis gündemine taşır. Sınır boylarında yaşayan Kürt köylülerinin sorunlarıyla ilgilidir. Bölgede uygulanan tüm baskıların Türkiye gündemine taşınmasına yardımcı olur.

1977 yılının genel seçimleri için hazırlanan CHP’nin adaylık listesinde, Bülent Ecevit’in vetosu nedeniyle kendisine yer bulamaz.

Listelerin Yüksek Seçim Kurulu’na verileceği son gün, bağımsız aday olarak başvurusunu yapar. Kazanacağından emindir ve kazanır. Böylelikle parlamentodaki mücadelesini kaldığı yerden devam ettirme fırsatı bulur.

1980 yılında Fahri Korutürk’ün görevinin sona ermesi sürecinde Cumhurbaşkanı adayı olur.

Adaylık başvurusu sırasında şu açıklamayı yapar: “Meclis’in mevcut yapısıyla Cumhurbaşkanlığı’na seçilmeyeceğimi biliyorum. Ama bir Kürtün de Cumhurbaşkanlığı’na aday olabileceğini kanıtlamak için aday oldum. Bir Kürt neden aday olmasın?”

Yılmaz, “Yakın Tarihin Tanığıyım” adlı kitabında sözkonusu açıklamasının kendisine nasıl pahalıya mal olduğunu şu cümleyle anlatır: “12 Eylül faşist cuntası döneminde yaşayacağım tutukluluk sürecinde coplarla, falakalarla, aç bırakmalarla, onur kırıcı davranışlarla, dışkı yedirmeye zorlamalarla çıkacaktır karşıma.”

Nurettin Yılmaz, darbeden hemen sonra tutuklanarak Ulucanlar Cezaevi’ne gönderilir. Buradan kendi isteğiyle Diyarbakır Cezaevi’ne nakledilir.

Diyarbakır’a gidince “bir ay içinde dava açılacağını ve tahliye ile beraatına karar verileceğini” düşünüyordu. Fena hâlde yanıldığını kısa sürede anlayacaktı.

Karlı bir günde cezaevine götürürler.

Onu teslim alan çavuş, “Demek ki, Kürdistan Cumhurbaşkanı sensin ha… Bekliyorduk seni,” der.

Onu önce tıraş ederler. Daha sonra ise eline bir süpürge vererek yerdeki saçları temizlemesini isterler. İtiraz eder.

Bunun üzerine telefonla üstleri ile konuşurlar. Biraz sonra hücrenin kilitlerini açıp onu dışarı çıkarırlar. “Bir milletvekiline yaraşır muamele yapılsın talimatı aldıklarını” düşünür.

Yanılmıştır.

Coplarla saldırmaya başlarlar. Bu dayak bayılana kadar devam eder. Meğer her gelen tutukluya hoşgeldin programıymış.

Bir gün, onu 35. hücrenin birinci katına götürürler. Çok sonra ve tam kendinden geçmişken, bir gardiyanın tekmeleriyle uyanır. Gözleri bağlı hâlde koridor olduğunu sandığı bir yere çıkarırlar. Etrafında dört veya beş kişi vardır. İçlerinden biri, “Gel bakalım Kürdistan cumhurbaşkanı gel,” diye bağırır. Önce cop darbeleriyle onu hırpalarlar. Ardından falakaya yatırırlar. Bu işkence uzun süre devam eder. Sonra ise pislik kokulu kör bir hücreye atarlar.

Nurettin yılmaz, Diyarbakır Cezaevi’nde, kendi deyimiyle, “nice onurlu, cesur, mütevazı yiğitlerle” tanışır. Onlarla birlikte işkence görür. İnsanlık dışı muameleyle karşılaşır.

Bir keresinde gardiyanlar ona, “ya bir bardak dışkılı su içeceksin ya da kafanı hücredeki dışkılı su ile yıkayacaksın” diye baskı yaparlar. İkisini de kabul etmez. Önce vahşice coplanır; daha sonra ise zorla yere yatırıp kafasını acımasızca dışkılı suyla yıkarlar.

Nurettin Yılmaz, Diyarbakır Cezaevi’nde yattığı süre içinde, hemen her gün, “Cumhurbaşkanı nerede?” söylemiyle başlayan işkence seanslarından geçti, hakaretlere uğradı.

Bugün, 77 yaşında onurlu bir insan olarak hayatını sürdürmektedir.

İlk Kürt Cumhurbaşkanı adayı unvanını taşıyarak…