Afganistan’ın başkenti Kabil’deyiz. Sabah uyandığımızda yabancı ajanslar 540 Taliban militanının tünel kazarak Kandahar’daki cezaevinden kaçtıklarını haber verdi. Sabah kahvaltısına davetli olduğumuz Kabil Emniyet Müdürü’nden bu kaçış olaylarıyla ilgili ayrıntı istedik. “Henüz bize böyle bir bilgi gelmedi” karşılığını aldığımız zaman pek de şaşırmadık.
Afganistan’ın Taliban’la olan durumu hâlâ zor ve karmaşık bir görüntü veriyor. Ancak, onların sorunuyla bizim sorunumuz birbirine sadece kısmen benziyor. Benzeyen tek önemli tarafı, iki ülkenin de yapmaları gereken sosyolojik analizler, aşmaları gereken şiddet ortamı. Bu açıdan da Afganistan çok daha derin sorunlarla yüz yüze.
Öğle yemeğinde
Kabil’de öğle yemeğinde Afganistan Türk İş İnsanları Derneği’nin konuğuyduk. Hemen gözümüz bizim TV kanallarına yöneldi. Hakkâri’de yeni bir KCK operasyonu başlamıştı. Verilen habere göre gözaltına alınan 35 kişi arasında Belediye Başkanı ve BDP İl Başkanı da yer alıyordu. Birinci haber buydu.
Bu haberi takip eden bir başka gelişme ise Yüksekova’da PKK’nın düzenlediği iddia edilen pusuydu. Bu pusuda da bir asker yaşamını yitirmişti. Yaralananlar vardı.
Bu haberleri dinlerken Kabil kentinin dört bir yanını saran ve insanı bezdiren güvenlik önlemlerini, elinde tüfeklerle dolaşan sivil polisleri düşündüm. Şiddet Afganistan’ı yaşanmaz hale getirmişti, ekonomik olarak, toplumsal olarak, sosyal olarak çökertecek düzeyde tahribat yapmıştı.
Afganistan nere, Hakkâri nere
Türkiye bölgenin, dünyanın etkili ülkelerinden birisi haline geliyor. Afganistan’da da bu yönde somut işaretlerle karşılaşmak ve hatta gururlanmak mümkün. Ama Hakkâri ve Yüksekova’dan gelen haberler bir anda yüreklerimizi sıkıştırdı, endişelerimizi kışkırttı.
Böylesine gelişmeye açık, dinamik ve etkili bir ülkenin hâlâ Kürt sorununu yargı-güvenlik tuzağından kurtaramaması insanı hayal kırıklığına uğratıyor.
YSK’yı zor atlattık
Bu ülkenin yargı kurumları, güvenlik güçleri yasal alandaki Kürtleri hapse atarak, yasal siyaset alanından uzaklaştırarak nasıl bir sonuç umuyorlar? Örneğin KCK davası nedeniyle daha önce tutuklanan onca belediye başkanı ve siyasetçi neye yaradı? Sonuç olarak, Yüksek Seçim Kurulu’nun neden olduğu krizi zar zor atlattığımız bir anda yeni bir yargı hamlesiyle karşı karşıya kalmış durumdayız.
Tabii iktidar partisinin de bu gelişmeleri içten içe desteklediğini bir kenara yazmak gerekiyor.
Kürt sorunu ne bir güvenlik sorununa indirgenerek ne de yargının kendi istediği zamanlarda ‘müdahil olma’sıyla çözülebilir. 27 yıllık deneyimimizde bunun sosyolojik analizini yapamadıysak, bir 27 yıl daha mı beklememiz gerekecek? Örneğin Afganistan yöneticileri şunu net bir şekilde söylüyorlar: Taliban’la askeri ve polisiye yöntemlerle başa çıkmak mümkün değil. Yaklaşımımızı değiştirmeye kararlıyız.
Kürt sorununda şiddet
PKK’ya gelince.. Eğer bu suikast gerçekten bir pusuysa söylenecek çok şey var. ‘Eylemsizlik’in ne demek olduğunun, ‘barış’ çağrılarının içini böyle doldurmanın ne anlama geldiğinin ciddi şekilde sorgulanması gerekecek.
Türk kamuoyunun Kürt kamuoyundan giderek koptuğu endişesini hep dile getiriyoruz. Bu tür şiddet eylemleri de KCK tutuklamaları da iki kamuoyu arasındaki uçurumu derinleştiriyor. Barışçı çözümü zorlaştırıyor.
Afganistan, şiddetin ve sosyolojik analiz yetersizliğinin yol açtığı felaketleri görmek açısından en somut olumsuz örnek olarak yanı başımızda duruyor.
Türkiye ise ‘çözüm üreten’ ülke olarak öne çıkmak istiyor, model oluşturabilecek bir konumda olmaya özlem duyuyor.
Kürt sorunu orada öyle dururken bu iddiaların fazla inandırıcı olamayacağını daha ne kadar söyleyeceğiz?
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.