Gazze’deki hayvanat bahçesinde yaşayan zebralar, İsrail bombardımanında ölmüş. Yeni zebra getirmek de zor. Diyelim ki niyet ettin, Mısır’dan Gazze’ye açılan gizli yeraltı tünellerinden geçireceksin zebraları, Mısır o tünellere gaz pompalayacak, yine o tünellerde çalışan çocuklar ölecek, zebralar telef olacak... İşin sonunda, İsrail yanlısı basına ‘Gazze’nin tek derdi Zebra’ diye haber olmak da var.
Hadi büyükler idare eder, ama bilirsiniz, Gazze’de yaşayan bir çocuğun da zebra görme hakkı vardır!
Bu yüzden işte, gözünü sevdiğim birkaç Filistinli oturup üç eşeği siyah-beyaz boyamışlar bir güzel, koymuşlar hayvanat bahçesine. Al sana mis gibi zebra!
Bir kere ‘Üzüldük’ deyin!
Genelkurmay Başkanlığı’ndan açıklama yapılıyor. Haritalar, grafikler, üniformalar, mikrofonlar, asık suratlar, ‘asitmetrik harekâtlar’... Tem teçhizat! Asker, kendince açıklıyor:
‘Ceylan’ı biz öldürmedik!’
İyi, aferin! Peki yok mudur kardeş sizde bir kerecik ‘Başınız sağ olsun’ demek, ‘Üzüldük’ demek. Bir çocuk ölmüş, parçalarını annesi eteğine toplamış... Yok mu sizin bir kalbiniz? Nedir bir kerecik olsun ‘Ceylan bizim de kızımızdır’ dememek?
Kucağında kızının kanıyla soru soran anne, doğru, ‘asimetriktir’ artık. Kalbi çarpılmıştır, merhemi yok. ‘Psikolojik savaş’ diyorsun asker amca. Peki öyle olsun. Ama bir çocuğunun ölümüne ağlayanları düşman ilan etmek... Bu kadar mı asimetrik senin aklın? Olayı ‘titizlikle araştıran’ ama her nasılsa savcısı Ceylan’ın annesini azarlayan iktidar, sen de diyorsun bir şeyler. Niye bir kez de ‘Ceylan benim kızımdır’ demiyor Başbakan? Kızlarını sevmek haram olmaz mı insana? Haram gibi hissetmiyorsa ‘titizlikle araştırılır’ mı hakikaten Ceylan’ın parça parça etleri?
Haram!
‘Dicle kıyısında bir kuzu ölse hesabı Ömer’den sorulur’ diye diye iktidar yollarını tırmananlar! Kürt kızları bir kuzudan da mı sayılmaz?
İş Ceylan’a gelince insafsızsınız! İnsafsız ve vicdansızsınız, işte o kadar. Biriniz bile demedi çünkü, ‘Ceylan’ın katili bulununcaya kadar bana çocuğumu sevmek haram.’ Çünkü haram!
Tuna kimin çocuğu?
Tuna, mütercim tercümanlıkta okuyordu. Parkta bira içiyordu arkadaşıyla. Polis ‘içmeyin’ dedi, attılar şişeleri. 10 dakika sonra gençlerin parkta sadece oturmalarına gıcık olan 7 izbandut gibi polis dövdüler, linç ettiler, komada şimdi çocuk. Dini bütün polislerdi herhalde, bir sevap hıncıyla darmadağın etmişler çocuğu. İktidar demedi ki ‘Tuna bizim de çocuğumuzdur’. İçki içtiği için mi? Ceylan Kürt diye, Tuna içki içti diye mi?
Başbakan’ı da dövün!
Jehat Kaplan 15 yaşında. Başbakan’ın ‘Ahmet Kaya’ya vefa göstermezsek şarkılar eksik kalır’ dediği günlerde Kaya’nın ‘Mavi’nin türküsünü’ söylediği için yine başka bir izbandut polisin dayağını yedi. Başbakan demedi ki ‘Gelin beni de dövün o zaman’. Jehat bir yoksul çocuğu olduğu için mi?
Bütün bunların olduğu günlerde Başbakan, Yıldız Teknik Üniversitesi açılışında ‘hayat dersi’ verdi gençlere. Mealen, ‘Daha çok para kazanın’ dedi. Ceylan ölmüş, Tuna komada, Jehat’ın burnu kırık ve Başbakan gençlere dedi ki:
‘Daha çok para kazanın!’
Taammüden çocuk ‘itlafı’
Diyorlar ki savaş bizi bu hale getirdi. Bilim adamları ‘şiddet toplumu’ ile açıklıyorlar bu merhemsiz hallerimizi. Yoksullukmuş derdimiz, öyle diyorlar.
Hayır, başka bir hunharlık var. Bu ülke çocuklarını hedef alıyor. Bu ülke gez-göz-arpacık, çocuklarını nişan alıyor. Azılı, soğukkanlı katiller gibi çocuklarını öldürmeye, yok etmeye çalışıyor bu ülke. Taammüden.
Öte yandan... Bir canları kalmış çıkmadık ama çocuklarına zebra boyuyorlar üşenmeyip. Gazze’den daha fena ‘şiddet toplumu’ var mı? Gazze’den daha yoksul halk mı var?
Başka bir şey oluyor bu ülkeye. Savaştan, yoksulluktan da fena bir şey. Çocuklar da ikiye ayrılıyor ve ‘yararsız’ olanlar ‘itlaf’ ediliyor.
Milliyet
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.