Türkiye Kemalist Cumhuriyet döneminde bir kültürel sömürgeydi. Siyasi yelpazesi çarpıktı, çünkü toplumu yapaydı. Ne solu sol, ne de sağı sağ idi. Bütün bir ulus konsepti ve bu konseptin zaptedebildiği kadarıyla oluşan sathi ulus da zorlama bir millet idi. Herşey, yanlış bir laiklik filtresinden geçmek zorunda bırakıldığı için Müslüman bir toplumdan laik bir Türklük, bütün bir toplumdan da laiklik imtiyazıyla süzülmüş bir azınlık hâkimiyeti damıtılmıştı. Laik Türklük sahici olmaktan, halkıyla barışık olmaktan uzaktı.
Demokrasi ve artan özgürleşme mecraları sayesinde son dönemde sessiz bir devrim yaşandı ve Kemalist Cumhuriyet’in laik ulusu azınlık seviyesine çekilmek zorunda kaldı. Daha da önemlisi Türkiye bir yeniden uluslaşma süreci yaşadı. Ortaya çıkan ve daha sahici olan bu yeni ulus Müslüman bir millet idi. Bugün Müslümanlığın merkeze alındığı yeni millet anlayışı kendi milletiyle ve kendi hâkim tek parti rejimiyle iktidarda bulunuyor. Dindar Cumhuriyet’in Müslüman ulusu pekçok açıdan bir yerlileşme ve sahicileşmenin sonucudur.
Demokratikleşme tünelini kazmada emeği geçenler az değildi: Milli Görüş, Cemaat ve cemaatler, İslamcılık, bazı sol ve liberal aydınlar ve milliyetçi- mukaddesatçılık. Bu damarların etkileşim ve eklemlenmesi tünelin çıkışında İslamcı kadroların yönettiği mukaddesatçı bir Müslüman ulus-devletçiliğini meyve verdi.
Eski Türkiye’nin Müslümanlığı mahcup Türklüğü, Yeni Türkiye’de yerini Türklüğü tali bir Müslümanlığa bıraktı. Özetle, neticede kazanan at, binicisi İslamcılık olan milliyetçi- mukaddesatçılık atı oldu; yani İslamcı zekânın yönettiği bir millici popülizm. “Çalıyorlar ama çalışıyorlar”da ifadesini bulduğu üzere dindar kitlelerin samimi özgürleşme ve kalkınma heyecanı ile siyaset simsarlarının ganimet talancılığı birbirine karıştı.
Ortaya çıkan karışık malzemenin hem liberal, hem sosyalist, hem faşizan, hem de vahşisinden kapitalist unsurlar barındırması şaşırtıcı değil. Çünkü doğan gerçekte bir partiden daha büyük bir şey, bir yeni ulustur. Ancak bu ulusta gittikçe bir ayrışma ve billurlaşma süreci de kaçınılmazdır. Evet, AK Parti yeni Müslüman ulusun henüz oluşma aşamasındaki siyasi yelpazesinin sağını temsil ediyor. Milli iradenin keşfinden milli galeyancılığa, ulu öndercilikten yeni devlet tapınmacılığına kadar bunun bir dizi emaresini görüyoruz.
Yani Müslüman kimliğin sağcı ideolojisini temsil ediyor AK Parti. Yelpazenin gerikalan kısmı ise henüz oluşmuş değil. CHP ve MHP Kemalist Cumhuriyet’te takılı kaldıkları için kan kaybetmeye devam ediyorlar. Kemalist Cumhuriyet’ten Dindar Cumhuriyet’e geçişte AK Parti’ye karşı siyasi muhalefet partisi olarak ortaya çıkan tek oluşum ise Gülen Cemaati oldu. Tabii bir siyasi muhalefet partisi konumuna düşmüş/ çekilmiş olmak Cemaat için büyük bir kayıptır. (Kürdlerin dindarları AK Parti ufku içinde kaldıkları ve PKK çizgisinin yeni cumhuriyetle ilişkisi farklı olduğu için Kürdler bahsine girmiyorum).
Kemalist Cumhuriyet’in solunda olan AK Parti bugün Dindar Cumhuriyet’in sağında yer alıyor. Daha önce sağda yer alan Cemaat ise bugün solda konumlanmış görünüyor. İronik bir şekilde Parti’yi İrancılık ve Şiilikle suçlayan ve yıllarca Sünnici milliyetçi- mukaddesatçılığı savunan Cemaat bugün necip Türk milletine küsmüş ve Şii bir mazlumiyet teolojisine teslim olmuş durumda. Kerbela’vari bir kıyımla muhatap olan Cemaat’in Hüseyni bir söyleme yöneldiğini görüyoruz. Cemaat, zalim bir iktidara karşı hak ve adaleti savunmanın teselli ve bayraktarlığına her geçen gün daha çok alışıyor görünüyor. Cemaat’in Alevilerle dostluk arayışı da bu yüzden pragmatik olmayı aşan sahici bir niteliğe sahip. Dindar Cumhuriyet’in sağı şimdiki hâliyle AK Parti olarak doğdu. Solu ise bir sancı olarak lüzumunu politik bünyede çokça hissettirse de henüz doğmuş değil.
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.