Çözüm sürecinde, bugüne kadarki en kritik virajlardan biri dönüldü.
TBMM Genel Kurulu’nda yapılan oylama sonunda, çözüm paketi olarak nitelenen Terörün Sona Erdirilmesi ve Toplumsal Bütünleşmenin Güçlendirilmesine Dair Kanun Tasarısı yasalaştı. Üstelik, MHP’nin yaptığı etkili muhalefete rağmen, kavgasız ve gürültüsüz biçimde.
Başından bu yana hükümete süreçle ilgili yöneltilen en kritik eleştiri, “Gizli saklı yürütüyorsunuz” şeklindeydi. Özellikle CHP, parlamentonun süreci yönetmesi halinde katkı sunacağını belirtiyor ve bu haliyle sürece mesafeli olduğu mesajını sık sık veriyordu.
Bu durum, sürece yönelik eleştirilerinin doğruluk içerdiği anlarda bile CHP’nin tutumunun algılanmasını zorlaştırıyordu.
Barış istiyor, fakat nasıl?
Hükümetin, TBMM kapanmadan önce sürpriz biçimde hazırladığı, önceki gün Genel Kurul’da yasalaşan çözüm paketi, CHP açısından da tutumunu netleştirmeyi kolaylaştırma niteliğine sahip.
En azından teorik olarak böyle.
Ancak parti içi dengeler açısından hâlâ bu tutumu netleştirmenin çok kolay olmadığı anlaşılıyor.
Süreci yasal güvenceye alan ve çözüm iradesini devlet politikası haline getiren, bu süreçteki aktörlere yasal koruma sağlayan tasarıya destek vereceğini açıklayan CHP, Genel Kurul’da muhafelet yapmadı.
Buna karşılık, verdiği desteğin muhalefet yapmamakla sınırlı olduğu anlaşılıyor.
Zira, 237 kabul, 37 ret oyu ile kabul edilen tasarının oylandığı saatlerde, 130 CHP’li vekilden sadece 8’i salondaydı. Bu 8 CHP’liden 6’sı “kabul” yönünde oy kullanırken, partinin “ulusalcı kanadında” olduğu belirtilen isimlerden Antalya Milletvekili Gürkut Acar ve İstanbul Milletvekili Birgül Ayman Güler “ret” oyu kullandı.
CHP’nin Soma Komisyonu’ndaki çalışmalara olanca gücüyle katılan vekillerinin, Çözüm Paketi için Genel Kurul’a gelerek “evet” oyu vermeye pek de gönüllü yaklaşmadıkları anlaşılıyor. Oysa ki baştan beri tutumunu, sürecin parlamento üzerinden yürütülmesi olarak belirleyen CHP’nin, parlamentoda sürecin ilk kez net çizgilerle konuşulmasını sağlayan paketle ilgili daha etkin bir tutum alması beklenirdi.
Demokrasi manifestosu
CHP lideri Kemal Kılıçdaroğlu, çözüm süreci ve Kürt sorunuyla ilgili sorular yöneltildiğinde sürekli olarak partisinin yetkili organlarında kabul edilerek Mayıs 2013’te kamuoyuna açıklanan 17 maddelik Özgürlük ve Demokrasi Bildirgesi’ne atıf yapıyor.
Sonradan içeriği ve çerçevesi bir parça daha genişleyen bildirgenin itiraz edilecek tek bir maddesi bile yok.
Seçim barajının düşürülmesinden faili meçhul cinayetlerin aydınlatılması çağrısına, Nevruz’un resmi bayram ilan edilmesinden Uludere’nin hesabının sorulmasına, mayınlı arazilerin temizlenip köylülere devrinden özel yetkili mahkemelerin bütünüyle ve bütün sonuçlarıyla ortadan kaldırılmasına kadar uzanan listenin hükümetin politikalarıyla ortaklaşan ve ters düşen yanları da var.
Ancak açıklanan manifestonun pratikte istenilen etkiyi kamuoyu nezdinde yapmadığı da ortada. Bunun en önemli nedenlerinden biri parti içinden yükselen ve artık, “düşünce çeşitliliği” denilerek geçiştirilemeyecek yüksekliğe ulaşan farklı sesler. Bir diğeri ise çözüm süreci konusunda bir türlü nerede durulduğunun net anlatılamaması.
Bu tutumun son örneği de Genel Kurul’daki manzara.
CHP’nin, komisyonlar oluşturmasına, bildirgeler hazırlamasına rağmen istenilen etkiyi yaratama-masının altında sürecin bunun üzerinde bir etki gücüne sahip olması yatıyor. Bu nedenle CHP’nin, kabul edilen yasaya da paralel biçimde, parlamento zemininin çözümün adresi olması tezi doğrultusunda çözüm sürecinin etkili aktörlerinden biri olmanın yolunu yaratması gerekiyor. Bunun yaratılabilmesi, barışa giden yolda toplumsal desteğin artması ve daha doğru bir hatta ilerlenmesini de sağlayabilir.
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.