Salih Tuna’nın özür beklemesinin haklılığına siz karar vereceksiniz…
Şöyle diyor Tuna:
Hâlâ özür bile dilemedin ne konuşuyorsun!
Onuncu Yıl Marşı'nı Kenan Doğulu kapmış, Zülfü Livaneli'mize de "Ankara'nın taşına bak / Gözlerimin yaşına bak..." kalmıştı.
Öteki haydi "mesleğini" icra ediyordu; Zülfü'müze ne oluyordu?
Nazım'dan Brecht'ten bestelediği protest türkülere aşina olduğumuz bu çok yönlü sanatçımız neden "kahramanlık" marşlarına sardırmıştı?
Gerçekten n'olmuştu?
"Düşman Türk'ü esir almış!" da bir bizim mi haberimiz yoktu?
Ankara'da tertiplenen miting gibi konserde "Düşman aldı sağı solu..." diyor, konser ahalisi de, "Türkiye laiktir laik kalacak!" sloganlarıyla yeri göğü inletiyordu.
Bütün bunlardan, karine yoluyla da olsa, "düşman" addedilenlerin laikliğimizi alıp götüreceği sonucunu çıkarmak mümkündü.
Peki, düşman kimdi?
Kurtuluş Savaşı'nda savaştıklarımız mı?
İyi de, o vakitler düşman (tabiri caizse) "laik", biz "antilaik" değil miydik?
Hayır yani; İngiliz'i Yunan'ı laikliğimize saldırdı da, "Allah Allah" nidalarıyla göğsümüzü siper edip şehid mi düştük?
E'ee, ne o zaman?
Hiç uzatmayalım: bu "düşman" başkaydı.
"İç tehdit" konseptine uygun şekilde mütalaa ediliyordu.
Bu "düşman" sivil bir hükümet kurmuş, "postmodern" darbenin önünde duruyordu.
Doğu Perinçek'in veciz ifadesiyle, "debeleneceklerdi."
Bu yüzden "cumhuriyetin savcıları" brifing almak için garnizona koşuyor, medya "topyekûn savaş" çığlıkları atıyor, paşanın biri "balans ayarı" yapıyor, diğeri Başbakana "pezevenk" diyebiliyordu.
Zülfü'müz de "28 Şubat"taki bu psikolojik harbe mitingle, marşla katkı sağlıyordu.
"Hisli- duygulu" bir insan evladı olduğu kesindi.
Lakin çok boş duygulanıyordu!
Mesela, "Cumhuriyet Mitingleri"nden birinde (İzmir'de) de az kalsın yine duygulanacaktı.
Neyse ki, ondan daha fazla duygulu insanların nobran ve aculluğu karşısında duygularına hakim olmuştu.
Hey gidi "Cumhuriyet Mitingleri
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.