Seçim günü yaklaştıkça Kürt sorunu etrafındaki tartışmalar yoğunlaşmaya başladı. Bunu da doğal saymak gerek.
Doğaldır çünkü Kürt sorunu ülkenin en öncelikli sorunu. Bu ülkeye her neyi yapmayı vaat ediyorsanız, o vaat ettiklerinizin gerçekçiliği Kürt sorununu çözüp çözemeyeceğinize, belki de daha önemlisi nasıl çözeceğinize büyük ölçüde bağlı.
Başbakan’ın “Kürt sorunu yoktur, Kürt vatandaşlarımızın sorunları vardır”mealindeki sözleri, AKP’nin bu meselede bir adım geriye çekilmekte olduğu biçiminde yorumlanırken, buna karşılık CHP’nin bir çeşit boşluk doldurmak üzere ama çözüme katkı sağlayabilecek adımlar atması, bu tartışmaları ileri bir noktaya taşıyor.
Tartışmalar net sözlerle yapılmasa da seçim sonrası, özellikle yeni anayasa hazırlık sürecinde Kürt siyasetinin bazı taleplerinin de dikkate alınacağı izlenimini yükselten, “federasyon” değilse de bir çeşit “yerel yönetim reformu” çerçevesinde bazı adımların atılabileceğine işaret eden gelişmeler bunlar.
Eğer deyim yerindeyse Türk tarafında siyasetin yönü böyle bir “yumuşak çözüm” arayışına doğru evrilirken bu kez de Kürt siyaseti “Gerillaya oy verin!” sözleriyle bu yumuşaklığın kendisini kesmeyeceğini ifade etmeye başladı.
Oldum olası Kürt sorununu “simetrik” bir durum olarak algılamayan, bu nedenle de çözüme yönelik her ne yapılacaksa daha çok Türk tarafının yapması gerektiğine inanan biri olarak bu siyasi rekabetin girmekte olduğu patikanın beni rahatsız ettiğini söylemem gerek.
Çünkü Kürt sorununun, iktisatçıların deyimiyle “birinci en iyi” çözümünün bir “birlikte yaşama” perspektifi içinde olması gerektiğine inananlardanım. Mağdur bir toplum olarak Kürtlerin, varolan “ceberut devlet”tarafından mağdur edilmiş diğer kimliklerle el ele yeni bir demokrasiyi, üstelik yalnızca Ortadoğu coğrafyası bakımından değil Batı coğrafyası bakımından da örnek olabilecek yeni bir demokrasiyi birlikte yaratabilmelerinin mümkün olduğuna inanıyorum.
Ama anlıyorum ki her geçen gün Kürtlerin ve Türklerin böyle bir barışçı yolu hayal etme yetenekleri üzerine gölgeler düşüyor. Her geçen gün “milliyetçiliklerin” dozu ve etkisi artıyor. Ve her geçen gün bu yazıda ifade edilen “demokrat” bir çıkışın yolları kapanıyor.
Kimileri Kürt siyasetinin çok başlılığına, dolayısıyla muhatap bulmanın zorluklarına işaret ederek kabahati Kürt siyasetine yüklüyor. Kimileri ise PKK’nin yarattığı otoriter havanın Kürt tarafındaki çoksesliliği bastırdığından söz ederek asıl demokrat çözümü Kürt siyasetinin önlediğini söylüyor.
Bütün bunlar doğru da olabilir. Ya da bütün bunlar yaşanan gerçek üzerinde kısmi etkileri olan faktörler olabilirler. Ama hepimizin yüzleşmesi gereken gerçek bence bu değil. Hepimizin yüzleşmesi gereken gerçek bu toplumu yönetenlerin Kürtler değil Türkler olduğu gerçeğidir. Yani her ne olduysa ve her ne oluyorsa Türkler bu olanlardan birinci derecede sorumludurlar, ikinci derecede değil.
Kimse, “İyi de devleti yönetenlerin hepsi Türk değil, zaten biz Osmanlı bakiyesi bir toplumuz kimin Türk olduğunun ne önemi var” gibisinden cümleler kurmaya çalışmasın. Bir yararı yok. Oraları çoktan geçtik. Bu ülkede inançları bakımından “milliyetçi” olmamaları gereken Müslümanların bile Türk milliyetçiliği ile asimile edilmiş oldukları gerçeğini AKP’ye bakarak anlamak o kadar kolay ki!
Kürt sorunu gibi “etnik” temelli sorunların nasıl çözüleceğine dair genel kurallar yok. O nedenle de önerilebilecek bir reçete de yok. Ama eğer gerçekten bu sorunu çözmek istiyorsak, bu ülkede yaşayan insanların ortaklaştığına inandığımız “samimiyetle”, “hak yemezlikle” ve “adalet ve vicdan duygularıyla” hareket etmemiz gerek.
Zor olan bu.
Zaten bilelim ki bu zor olanı başaranlar tarihe geçecekler, ötekiler değil.
Ötekilerin bir virgül olması bile bence mümkün değil.
Erol Katırcıoğlu - Taraf
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.