Türkiye eğer kendi Kürt sorununu kendine dert edinir ve kapsamlı bir oyun planı hazırlarsa rahat eder, manevra alanı hem bölgede, hem kendi sınırları içinde genişler. Yoksa ‘yeni Suriye’yle birlikte, tıpkı Kuzey Irak olayında olduğu gibi, derin bir istikrarsızlık kaynağının etki alanına girer.
Türkiye’de yıllar yılı Irak hakkında söylenen şarkılar, şimdi Suriye konusunda kulağımıza çalınıyor.
Irak bölünmesin!
Irak federasyon olmasın!
Özerk bölgelere ayrılmasın!
Bunlar ‘kırmızı çizgiler’di.
Irak Kürtlerinin bağımsız bir devlete sahip olmaları ya da federasyon veya özerklik halinde yaşamaları, Türkiye’nin Kürtlerine ilerisi için mazallah kötü örnek olurdu.
Bu nedenle Şah’ın İran’ıyla, Saddam’ın Irak’ıyla işbirliği içinde Kürtler nasıl yola gelir sorusuyla baş başa yıllarımız geçti.
Ama iş yine olacağına vardı.
Özal, bunun böyle gidemeyeceğini anladı ve bizden başka cümle alemin ilişki içinde bulunduğu Iraklı Kürt liderlere 1990’ların başında kapıyı açtı.
Türkiye’nin o zamana kadar aşiret reisi muamelesi yaptığı, arada bir sadece kaymakamlara muhatap ettiği Celal Talabani (bugün Irak Devlet Başkanı) ve Mesut Barzani ile (bugün Irak Bölgesel Kürt Yönetimi Başkanı) ilişki kurduk.
Kıyamet koptu ama iyi oldu.
Devamı için...
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.