TÜRKİYE'de biz yeni nesil edebiyatçıların unutmamamız gereken bir hakikat var. Bizden önce gelen şair ve yazarların sırf kelimelerini özgür kılabilmek, kitaplarını serbestçe yazabilmek için verdikleri mücadeleler, ödedikleri büyük bedeller.
Kaç romancı ve öykücü sansüre uğradı; sılada gurbeti, sürgünde hasreti yaşadı? Kaç şair hapis yattı? Kaç sanatçının ruh ve beden sağlığı bozuldu? Gençken yaşlananların, vaktinden evvel solanların, yarınlara dair ümitlerini kaybedenlerin sayısı nedir bu topraklarda? Kaç yürek yaralandı? Kaç kelime sakıncalı bulundu? Ya da kaç nota? Kaç karikatür? Yasaklandı? Toplatıldı? Bastırıldı? Peki ya sonra...
Kitap yasaklamak, fikir yasaklamak, hayal gücünü yasaklamak bir toplumun kendi bindiği dalı elleriyle kesmesi demek. Aşağısı boşluk. Aşağısı yokluk. Seneler sonra bugün, "Mem u Zin TRT 6'da dizi oluyor!" haberlerini okurken bunları düşünmeden edemiyorum. Merakla okumuştum vaktiyle Doğu'nun bu eski aşk hikâyesini.
Henüz üniversitede öğrenciydim. Böyle bir kitabin neden yasaklandığını, niçin damgalandığını anlayamadan bir solukta bitirmiştim. Bir tutku ve ayrılık öyküsüdür Mem u Zin. Hüzünlüdür, yaralıdır. Hem yerel motiflerle örülü, hem bir o kadar evrensel bir çığlıktır.
Devamı
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.