‘Kentlerin de dili vardır’ sözü sanki Amed için söylenmiştir. Amed sözünü sadece insanıyla söylemez; binlerce yılın izini/sözünü taşıyan surları, küçeleri, kapıları, kepenkleri ile konuşur ve susar. Ve bazen şairin dediği gibi ‘susarak konuşur’, önceki gün yaptığı gibi. Başbakan Erdoğan, partisinin il kongresi için kente gelmişti. Ama ne geliş!
Havaalanından kongrenin yapıldığı Seyrantepe Kapalı Spor Salonu’na kadarki yol boyunca polislerin, panzerlerin etten ve demirden ördükleri bir duvar ve havada uçan helikopterler arasında girmişti kente, buna kente girmek denirse tabii… Ama başbakanın gelişi, Amed için ‘yok’ hükmündeydi. Misafirperverliği ile ünlü bir coğrafyanın payitahtı sağır dilsizdi o gün. Erdoğan’ı protesto için bile kimse sokağa çıkmadı. Kapılar, kepenkler, diller, kulaklar kapalıydı. Çünkü artık 12 Eylül referandumunda AKP’ye destek veren GÜNSİAD’ın Başkanı Bedirhanoğu da, iş için yıllarca AKP’nin kapısını çalan işçi Burhan da bir şey beklemiyordu Erdoğan’dan. Erdoğan ki, Roboski’de katledilen kardeşleri için özür dilemek yerine katliamın arkasında durmuş; bunun hesabını soran Kürt siyasetçilere küfür ve hakaretler etmişti. Yetmemiş, BDP ve DTK eşbaşkanları için fezlekeler hazırlanmış, Kürde siyaset yolunu tamamen kapatmak için bir adım daha atılmıştı. Kürt sorununda yeşeren barışçıl çözüm umudunu ayakkabısının topuğuyla ezmiş; savaş ve nefret söylemi eşliğinde yeni ölümlere davetiye çıkarmıştı. Yıllardır suya hasret bekleyen Mezopotamya ovasında su yerine anaların gözyaşı akmaya devam ediyordu. İşte anaların gözyaşını akıtmaya devam eden savaş siyasetinin başında yer alan kişiyi böyle karşılamıştı Amed…
Erdoğan’ın partisinin kongresinde ne dediğini uzun uzun anlatmayacağız. 2005’te “Kürt sorunu benim sorunumdur” diyen Erdoğan’ın bugün geldiği noktayı kendisinin söylediği bir söz özetliyor zaten: “Anneler cezaevinde evlatlarıyla Kürtçe konuşsun diye genelge yayınladım!” 12 Eylül faşist darbesini en iyi anlatan hikayelerden biridir Kamber Ateş’in hikayesi. Hani o Türkçe bilmeyen annenin hapishanedeki oğlunun yüzüne bakıp ezberlediği tek Türkçe kelimeyi, “Kamber Ateş nasılsın”ı görüş boyunca tekrarlaması…
İşte Erdoğan bu yasağı kaldırdığını hatırlatıyor. Bugün Kürt sorununun demokratik barışçıl çözümünü istedikleri için AKP tarafından hapishanelere kapatılan yedi bini aşkın Kürt siyasetçi görüş günlerinden analarıyla Kürtçe konuşabiliyor. Ne büyük mutluluk! Yanı başımızda bir Kürt Federe Yönetiminin bulunduğu bir dönemde, 20 milyon Kürdün yaşadığı bir ülkede anneler hapisteki çocuklarıyla Kürtçe konuşabiliyor! İşte yıllardır sağ-sol liberallerin “demokrasi kahramanı” olarak alkışladığı ve desteklemediğimiz için bize söylemediklerini bırakmadıkları büyük lider ve demokrasisi! Bu sözler Evren’in 12 Eylül’ünden Erdoğan’ın 12 Eylül’üne “demokrasimizin” kat ettiği büyük mesafenin özetidir! Ama nedense bu “demokratik dönüşüm”den Kürtlerin; demokrasi, barış ve insanca yaşam isteyen halk güçlerinin payına düşen hiç değişmiyor: Öncesi bir yana 30 yıllık iktidarlardan Fırat’ın öte yakasının payına hep ölüm, zulüm ve mahpusluk düşüyor…
Medyada dün yazılan-söylenen yorumlara bakın. Hepsi Erdoğan’ın ne söylediği/söylemediği ve bunun ne anlama geldiğiyle ilgili. Oysa Kürt sorununun çözümü Erdoğan’ın değil, Amed’in ne söylediğinin doğru anlaşılmasından ve verilen mesajın gereğinin yapılmasından geçiyor. Amed’in duruşu, Kürt halkının kendi siyasi temsilcilerini muhatap almayan; müzakere ve barışçıl çözüm yerine savaş ve nefret söyleminde ısrar edenlere kapıların kapalı olduğunu bir kez daha gösterdi. Ve bu halkın söylediklerini dinlemeyen günümüz hükümdarları da Ahmed Arif’in dediği gibi, öncekiler gibi gölgesiz göçüp gidecekler.
Yusuf Karataş - Evrensel
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.