Savaş günlerinde gazete çıkartmak çok bunaltıcı.
İnsan etiyle beslenen her ırktan yamyamın çığlıklarını ayıklamak, karşılıklı yalan ve abartıları elekten geçirmeye uğraşmak, çocuklarını kaybetmiş insanların kederli yüzlerine bakmak, ölüm haberlerini okumak ve varlığının hiçbir işe yaramadığını her haberde, her olayda bir kere daha görmek.
Diğer gazeteleri açıp “lazerli roketlerimiz var, güdümlü bombalarımız var, vurduk, ezdik” haberlerini okumak da ayrı bir işkence.
O “lazerli roketlerin” vurduğu çocukların anneleri de okuyor o haberleri.
Bu kadar sevinmeye, “eziyoruz” diye böbürlenmeye ne gerek var.
Savaş işte.
O da vuruyor, öbürü de vuruyor.
Devamı için
ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.